ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΩΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Σ’ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΟΛΟΥΣ ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ !
Σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού η οποία κυρώθηκε από το ελληνικό κράτος με το νόμο 2101/1992, κάθε παιδί που βρίσκεται στη χώρα έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση (άρθο28) και το κράτος υποχρεούται να παίρνει όλα τα νομοθετικά διοικητικά και άλλα μέτρα που είναι αναγκαία για την εφαρμογή αυτών των δικαιωμάτων (άρθρο 4).
Δυστυχώς όσον αφορά τα περίπου 20.000 προσφυγόπουλα που βρίσκονται στη χώρα μας είμαστε έτη φωτός μακριά από αυτά που ορίζει η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του παιδιού. Από το ΥΠΠΕΘ έχουν ανακοινωθεί μόνον 19 σχολικές μονάδες όπου πρόκειται να λειτουργήσουν Δομές Υποδοχής Εκπαίδευσης Προσφύγων (ΔΥΕΠ) που αντιστοιχούν σε λιγότερα από 1.500 παιδιά. Υπάρχουν κέντρα φιλοξενίας για τα οποία ακόμα δεν υπάρχει καμία πληροφόρηση σχετικά με την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων που διαμένουν σε αυτά. Όσον αφορά την εξασφάλιση του απαραίτητου ανθρώπινου δυναμικού όπως κατάλληλα επιμορφωμένοι εκπαιδευτικοί, μεταφραστές, επιστήμονες με εξειδικεύσεις στην ψυχολογική στήριξη των παιδιών που έζησαν τη φρίκη του πολέμου σε τόσο τρυφερή ηλικία, οι μέχρι στιγμής ανακοινωθείσες προσλήψεις αναπληρωτών είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες.
Η ένταξη προσφυγόπουλων στα δημόσια σχολεία, με τη βοήθεια όλων των φορέων της σχολικής κοινότητας, μπορεί να αξιοποιηθεί για να διευρύνει τον μορφωτικό και πολιτιστικό ορίζοντα όλων των παιδιών. Μπορεί να εμπλουτίσει τον ψυχικό τους κόσμο με τις αξίες της αλληλεγγύης, της αδελφοσύνης, της αλληλοκατανόησης, του σεβασμού στη διαφορετικότητα. Μπορεί να συμβάλλει στο να προετοιμαστούν οι επόμενες γενιές στην προάσπιση της ειρήνης και της φιλίας των λαών ως υπέρτατο αγαθό.
Επιπλέον η ένταξη προσφυγόπουλων στα δημόσια σχολεία θα μπορούσε να έχει πολλαπλά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες, διότι μπορεί να δώσει θέσεις εργασίας σε νέους επιστήμονες και να τονώσει τις τοπικές οικονομίες.
Η λύση στο προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι ο εγκλεισμός των προσφύγων σε γκέτο για να μην τους βλέπουμε. Η λύση είναι η παύση των πολέμων που πυροδοτούνται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που συγκρούονται στη Μέση Ανατολή. Ευθύνη έχει και η ελληνική κυβέρνηση που μέσω της συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ στηρίζει τις επεμβάσεις και επιπλέον συνυπέγραψε τη συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας.
Στο Δήμο Κηφισιάς, το πρώτο Δημοτικό Σχολείο της Ν. Ερυθραίας και το 1ο Δημοτικό Σχολείο Κηφισιάς κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του 30 για να μορφώσουν προσφυγόπουλα που ξέφυγαν από τη φρίκη της Μικρασιατικής καταστροφής. Γι’ αυτό εμείς έχουμε έναν παραπάνω λόγο να παλέψουμε για τα μορφωτικά δικαιώματα των σημερινών προσφυγόπουλων. Γιατί έτσι τιμάμε τη γειτονιά μας, τους παππούδες μας, την ιστορία μας.
Με βάση τα παραπάνω θεωρούμε απολύτως απαράδεκτες αποφάσεις κάποιων συλλόγων γονέων που αρνήθηκαν τα σχολεία τους να υποδεχτούν προσφυγόπουλα. Πρώτα απ’ όλα είναι ντροπή ένας σύλλογος γονέων να αποφαίνεται ποια παιδιά είναι δεκτά σε ένα σχολείο και ποιά όχι ! Τα «επιχειρήματα» περί «προστασίας της υγείας» των δικών τους παιδιών είναι παντελώς αβάσιμα. Όπως έχει επανειλημμένα ανακοινωθεί όχι μόνον από κυβερνητικές πηγές, αλλά και από ανεξάρτητους φορείς που παρακολουθούν το θέμα όπως οι «Γιατροί του κόσμου» όλα τα παιδιά που θα πάνε στα σχολεία θα έχουν εμβολιαστεί. Αλλά ακόμα και εάν δεν είχαν εμβολιαστεί κάποια παιδιά, ποιος είναι ο ρόλος ενός γονιού, να αγωνιστεί για να εμβολιαστούν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά ή να ζητήσει κάποια να πεταχτούν στον Καιάδα. Κανένα επιχείρημα περί «μη ύπαρξης κατάλληλων προϋποθέσεων» δεν μπορεί να εξωραΐσει τον παραληρηματικά ανθρωποφοβικό χαρακτήρα αυτών των αποφάσεων που είναι «βούτυρο στο ψωμί» φασιστικών οργανώσεων. Οι γονείς αυτοί για να βοηθήσουν τα παιδιά τους, αν αυτά αγαπούν πρώτα απ’ όλα, πρέπει να σκεφτούν : Αν μεγαλώνει η ικανότητα των παιδιών τους να ζουν με «διαφορετικούς», μπορούν να ζήσουν και τα ίδια, έξω από τον κύκλο των κατασκευασμάτων του φόβου και του μίσους, μέσα στην ομορφιά και την πραγματικότητα της ποικιλίας. Αν θέλουν να διδάξουν στα παιδιά τους αγάπη και να τα στηρίξουν να στέκονται στη ζωή τους, θα πρέπει να θυμηθούν τη φράση του Νίκου Καζαντζάκη «για να λες ότι είσαι καλός άνθρωπος πρέπει να μπαίνεις στη θέση του άλλου».
«Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα του,
εκτός αν πατρίδα είναι το στόμα ενός καρχαρία
…….
Κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
………………..
Θέλω να γυρίσω στην πατρίδα,
αλλά η πατρίδα είναι η κάνη ενός όπλου.
………………………………………………………….
Κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα είναι
μια ιδρωμένη φωνή στο αυτί σου
που λέει
φύγε,
τρέξε μακριά μου τώρα
δεν ξέρω τι έχω γίνει
αλλά ξέρω ότι οπουδήποτε αλλού
θα είσαι πιο ασφαλής απ΄ ό,τι εδώ»
Της Ουαρσάν Σαιρ [1] από το ποίημα «Πατρίδα»
