Το δικό μου το παιδί...Παγκόσμια μέρα παιδιού

Το δικό μου το παιδί γεννήθηκε στο Αφγανιστάν. Από μάνα Αφγανή.
Στο Ιράκ.
Στη Συρία.
Στην Παλαιστίνη.
Στην Ερυθραία.
Κι αλλού στον κόσμο.
Από μανάδες. Από μάνες γεννήθηκε το δικό μου το παιδί.
Το δικό μου το παιδί μιλάει αραβικά, κουρδικά, φαρσί, γαλλικά, όλες τις γλώσσες μιλά.
Έχει κάτι μάτια μελαχρινά, ναι μελαχρινά, όχι μαύρα όπως θες να λέω, σαν κάρβουνα και δέρμα σκούρο.
Το δικό μου το παιδί έφτασε ένα βράδυ, νύχτα, καταχείμωνο, φυσούσε διαολεμένα, στο Φαρμακονήσι. Φαρμακο-νήσι. Στη Λέρο. Στη Χίο. Στη Μυτιλήνη. Στην Κω.
Το δικό μου το παιδί φορούσε σωσίβιο και κούκλα δεν κράταγε στα χέρια. Βρεγμένο ήταν και ζαλισμένο.Έκανε εμετό. Τα ξέρασε όλα. Τα ρούχα του λέρωσε. Χλώμιασε. Και κρύωσε. Ξεπάγιασε. Πούντιασε.Μελάνιασε.Το είδες κι εσύ στις ειδήσεις των οκτώ όταν το έβγαζαν στα χέρια από τη βάρκα.
Το δικό μου το παιδί δεν έχει δικό του δωμάτιο, μαζί με άλλους το μοιράζεται, ούτε δικά του παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία, γραφείο.
Το δικό μου το παιδί τρώει πάντα μαζί με άλλους συγκεκριμένη ώρα, πάντα συγκεκριμένη ώρα σαν φυλακής ώρα, σε πλαστικό πιάτο και νερό πίνει πάντα απ' το μπουκάλι. Πάει καιρός που έχει να φάει σε κανονικό τραπέζι με την οικογένειά του. Πάει καιρός που έχει να φάει γενικά με την οικογένειά του.
Το δικό μου το παιδί δεν μιλά καλά ελληνικά μα όλα τα καταλαβαίνει.Σε κοιτά στα μάτια. Σε διαβάζει. Σε επεξεργάζεται. Σε καρφώνει. Σου θυμώνει. Σε ζηλεύει. Σ' αγαπά. Σε μισεί.
Το δικό μου το παιδί είναι πρόσφυγας πολέμου.
Το δικό μου το παιδί είναι ασυνόδευτο παιδί.

Παγκόσμια μέρα παιδιού. Κάθε μέρα είναι Παγκόσμια μέρα παιδιού.